Lusaka - de eerste maand

De eerste maand is voorbij gevlogen. En ook nu moet ik echt tijd vrijmaken om mijn eerste indrukken op papier te zetten. Het is als een ‘rollingcoaster’ …… maar laat ik beginnen bij mijn vertrek.

Op zondag 30 maart werd ik door een tiental familieleden en vrienden uitgezwaaid; dat was fantastisch. Geen tranen want ik was er klaar voor; had het werk goed overgedragen en afgerond, met veel hartverwarmende en leuke reacties van klanten en collega’s op mijn vertrek (je kent je geluk pas als het voorbij is!) en thuis was ook alles settled and done.

Bij het inchecken werd er al een beroep gedaan op mijn improvisatie vermogen en flexibiliteit want ik had twee te zware koffers bij me en moest daarvoor extra betalen. Maar als ik een extra tas of koffer zou hebben dan viel ik onder de ‘2+1 regeling’ en dan waren er geen extra kosten. ?! Dus ff snel nog een tas gekocht en daar 12 kg (minimale gewicht) aan bagage ingestopt (uit de andere koffers) en dat was een cost saving van 160 euro!

Ik had me op alles voorbereid; vertraging van de vluchten, uitvallen van vluchten, de overstap missen in Nairobi (Kenia) of het niet of gedeeltelijk aankomen van de bagage maar niets van dat alles. Op tijd vertrokken, op de geplande tijd aankomen (14.30 uur maandag middag) en alle bagage was er!
Waar ik me absoluut geen zorgen over maakte was de aanwezigheid van de VSO chauffeur die me zou komen ophalen bij aankomst in Lusaka, maar laat die er nou uitgerekend niet staan. Oke …… wat te doen? Gewoon ff wachten ................ en dan na verloop van tijd een telefoontje plegen naar het VSO kantoor in Lusaka ……… en opeens was hij er; Abel, de chauffeur met het ‘ VSO sign’. “ Waiting for Miss Margret. Well, that’s me!”.

We gaan eerst langs het VSO kantoor in het centrum van Lusaka. VSO is gehuisvest in een groot verzamelgebouw met veel ruimte eromheen; grote toegangspoort en lange oprijlaan. Het doet me denken aan gebouwen uit de Stalin periode.

De ontvangst was hartelijk en iedereen was op de hoogte dat ik vandaag zou aankomen. Ik kreeg mijn introductie programma die de volgende ochtend om 8.30 uur zou beginnen op datzelfde VSO kantoor. Vervolgens door naar het Lusaka hotel waar ik de eerste dagen/nachten zou verblijven voordat ik mijn huis zou betrekken. Die eerste avond bestel ik de lokale dish; nshima (witte maismeel - een soort polenta- met groente) en vis. Best lekker. Ik voel me op vakantie; buiten eten, lekkere temperatuur, beetje briesje en lokaal eten en drinken (= Mosi biertje). Ik ben in Lusaka!

De volgende dag wordt ik opgehaald door een chauffeur voor de eerste van mijn drie inwerkdagen. Dat begint met ruim een uur wachten (is dit een testcase of gewoon Zambia?) en zo rond 10 uur beginnen we met het eerste onderdeel. Ik krijg een uitleg over VSO in Zambia (de organisatie, de structuur, de projecten etc.), een gesprek met de directeur van VSO Zambia ( Phil Simons uit UK) over de strategie, de ontwikkelingen bij het gefinancierd (funding) krijgen van projecten – steeds meer gericht op output en toegevoegde waarde - en over de verwachte bijdrage van volunteers bij de verschillende projecten en partners van VSO. Vervolgens een gesprek over allerlei financiële/administratieve zaken; openen bankrekening, declareren, werkvergunning, verzekeringen etc. En dan is het einde eerste dag; veel informatie gekregen. De chauffeur brengt me terug naar het hotel, tijd voor wat ontspanning, reflectie, de informatie lezen die ik heb gehad en misschien een blokje om maar tussen 18.30 en 19.00 uur wordt het snel donker, echt donker! en dan moet je zorgen dat je op plaats van bestemming bent dus wordt het een kort rondje.

Op de tweede introductiedag ontmoet ik Minoek Wijs. Zij komt uit Nederland, is ook volunteer bij VSO en werkt in Nederland bij Tempo Team (onderdeel van Randstad) in Rotterdam. Nou, dan is er snel een klik! Minoek is, als onderdeel van het inwerkprogramma, gevraagd om mijn mentor te zijn en mij wegwijs te maken met het werken en leven in Lusaka/Zambia. Zij is voor 6 maanden in Lusaka, werkt bij een jongeren organisatie en heeft er 3 maanden opzitten. Genoeg tijd om mij van alles te vertellen en ook nog kort genoeg om je over van alles te verwonderen. Die avond eten we buiten pizza bij een Italiaans restaurant bij ‘Showground’; een leuke plek buiten het centrum omringd door allerlei sportvelden en een polo terrein (oud Engels). We hebben een leuke avond. Ik hou het vakantie gevoel!

Vandaag, woensdag 2 april, is een belangrijke dag; ik ga mijn toekomstige werkgever ontmoeten, de Zambiaanse Land Alliance (ZLA). We hebben om 11.00 uur een afspraak gepland. Ik ben er om 8.30 uur en er is geen programma totdat we om 10.00 uur naar een kliniek gaan alwaar een afspraak is gemaakt met een dokter die medische informatie en voorlichting gaat geven. Daar aangekomen zit de wachtkamer vol met mensen en spelende kinderen en heeft de dokter geen tijd (zieke patiënten gaan voor) en wij hebben geen tijd om te wachten want om 11.00 uur moeten we terug zijn voor het gesprek met ZLA. Dus met onverrichte zaken gaan we weer terug.
De mensen van ZLA zijn wat vertraagd maar zo tegen 12 uur zitten we met z’n allen aan tafel; Mutinta Siakayuwa – Manager Financiën, HR and Administratie, Patrick Sakala – project accountant - , Levy Sakala – programma manager van VSO en ik. We bespreken het focus gebied (HR) en de eerste opdracht (HR Manual schrijven) voor ZLA. Verder is er veel ruimte voor verder invulling en daar staan alle partijen open voor. Dat is mooi voor de volgende opdrachten. Alles lijkt voor iedereen duidelijk. Ik begin maandag en we besluiten met z’n allen te gaan lunchen. Dat is erg gezellig, we leren elkaar beter kennen (Good to know you!) en wisselen allerlei wetenswaardigheden uit over eten, drinken en gewoonten in beide landen. Het eerste contact is gelegd; het voelt goed. Die avond eet ik met een andere Nederlandse VSO volunteer die ik ontmoet op het VSO kantoor; Thera Rasing. De naam Rasing komt me bekend voor en na die avond en enige hulp van het thuisfront ben ik er achter dat ik samen met haar achterneef in Arnhem een studie heb gevolgd. De wereld is klein!

Dan is de dag aangebroken dat ik verhuis van het hotel naar mijn huis, voor de komende 9 maanden; spannend! Maar eerst in de herkansing bij de dokter. Deze keer gaat het goed; hebben we niet alleen een afspraak maar is e rook tijd om mij te ontvangen. Het is een vrouwelijke arts en ze vertelt me alles over malaria en andere voorkomende ziekten zoals (HIV/AIDS) en hoe je daartegen te beschermen. Niets nieuws maar wel belangrijk.
Dan gaan we de ‘ welcome kit' (potten/pannen/bestek etc) en mijn bagage ophalen om naar ‘ het nieuwe huis’ te gaan. Ik weet waar ik kom te wonen op de kaart maar geen idee hoe het eruit ziet en daar krijg ik ook geen informatie over los. Is dat en goed of slecht teken? We gaan het zien!
Bij aankomst ben ik wat verrast want ik dacht dat het een soort bungalow zou zijn op de begane grond; dat had ik op een foto van een andere volunteer gezien maar het is een appartement van twee verdiepingen, op de tweede en derde verdieping. Oke……., ff schakelen. Kijken hoe het er van binnen uitziet. Inmiddels helpt iedereen (VSO chauffeur en de beveiliging en tuin mannen) de spullen, koffers en tassen boven te krijgen (3 trappen). Wat heb je binnen korte tijd veel spullen!!

Het huis is licht en groot met een grote en kleine slaapkamer, een grote keuken en kleine badkamer met douche met warm en koud water (dat blijkt redelijk uitzonderlijk te zijn hier). Een mooie houten vloer in de kamer en gang. Graniet in de keuken en badkamer. Veel ramen en klein balkon waar waslijnen hangen.

De elektriciteit blijkt bijna op te zijn dus vraag ik aan de chauffeur of we dat gelijk kunnen regelen. Hij rijdt naar een verkooppunt wat ik nooit gevonden zou hebben en voor 150 Kwacha (= 20 euro) kopen we stroom voor ongeveer een maand. Ik weet nu waar ik zijn moet en hoe het werkt. Je krijgt een kassabon met nummer en dat toets je thuis in op de elektriciteit meter en dan vult het zich automatisch. Goed om te weten maar wel een maandelijkse terugkerende handeling dus.
Nadat iedereen weg is kan ik het huis goed bekijken en dan blijkt dat het best vuil is. Ik begin met wat schoonmaakwerkzaamheden met de spullen die VSO mij meegegeven heeft.
Na 3 uur poetsen en uitpakken is het inmiddels donker en hou ik het voor gezien. De afvoer in de keuken werkt niet en er moet nog wel wat gebeuren aan het huis bij nadere inspectie. Ik lig er vroeg in; mijn slaapkamer is prettig, veel ramen met uitzicht op veel groen. Even nadenken hoe we deze klus gaan klaren!

De volgende dag bel ik VSO en meld dat er nogal wat gebreken zijn en dat het huis smerig is. Ik stel voor dat ik het huis zelf schoonmaak maar wel een chauffeur nodig heb om mij naar de dichtstbijzijnde supermarkt te rijden om schoonmaakspullen te kopen. Daarmee stemmen ze in.
Om 10.00 uur loop ik met Abel (de vaste, externe chauffeur van VSO) in een mega supermarkt (Shopright) in een enorm winkelcentrum (Manda Hill). Het zegt me allemaal nog niet zoveel maar ik kan er kopen wat ik zoek en samen met Abel (we hebben veel lol) koop ik een hele kar vol met schoonmaakspullen, doeken, sponzen, schuurmiddel, bleekwater, wc spul, kledinghangers, een douche gordijn, touw om de gordijnen op te hangen, een mop en ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om eten en drinken in te slaan. Ik schrik van de rekening; zo’n kar kost me een half maandsalaris ……… maar goed ……. laten we zeggen dat dit valt onder de noemer ‘opstartkosten’.

Met Abel regel ik ook nog beltegoed en een simkaart voor mijn telefoon. Het is goed dat ik mijn oude Blackberry heb meegenomen dat werkt hier makkelijker en is goedkoper dan de Iphone.

Om 13.00 uur ben ik terug met enorm veel boodschappen allemaal in plastic tasjes (daar zijn ze hier scheutig mee), een telefoon die werkt en werk aan de winkel; het huis schoonmaken!

Het komende weekend werk ik hard in het huis met als uitjes de NL-borrel (eens per maand op de eerste vrijdag) en zwemmen bij vriendinnen van Minoek op zaterdag. Toen Minoek op zondagavond mijn huis kwam bekijken zag het er al een stuk beter en frisser uit. Het begin is er!

De eerste werkweek was erg wennen. Het ophalen van huis door collega's van ZLA verliep nog niet vlekkeloos en mijn direct leidinggevende was ziek voor een week. Ik kreeg het strategisch plan en dat kon ik doornemen. Nou…………, niet de ontvangst van je dromen maar starten in een nieuwe omgeving en beginnen met een nieuwe klus is altijd lastig omdat je helemaal niets weet. Waar is mijn werkplek? Welke computer kan ik gebruiken? Waar is de wc? Is er thee of warm water? Hoe kom ik aan de informatie? Wie gaat over wat? Hoe gaat het met lunchen? ………. Die week was het ook niet al te best weer met veel bewolking en regen dus het voelde een beetje ‘lonely’ alhoewel iedereen bij ZLA erg aardig voor me was maar met name ook zelf druk met eigen werkzaamheden. Ff wennen zullen we maar zeggen.

In de tweede week werd er op dinsdag avond een ‘welcome-drink’ door alle andere VSO volunteers voor mij georganiseerd bij ‘ Smugglers Inn’ zodat ik met iedereen kon kennismaken. Dat was heel gezellig en ook de gelegenheid Smugglers Inn is een leuke locatie; een voetbal, poole, drink en eet gelegenheid recht tegenover mijn huis. Een prima plek om, bij afwezigheid van een eigen televisie, voetbal te kijken (WK komt eraan!!), een biertje te doen of wat te eten indien nodig. Leuke locatie met een binnen en buiten gedeelte, ontspannen met een goede mix Zambiaanse maar ook international bezoekers. Heel dicht bij huis, dus veilig, snel en makkelijk te bereiken. Ik weet niet of er voorinformatie is gestuurd maar ik heb mijn ‘Heuvel’ gevonden en die heet Smugglers Inn. :-))

Inmiddels heb ik goed contact met Adlick, de klusjesman die door VSO wordt ingeschakeld. Hij repareert het toilet, de douche, de kraan en vervangt de mosquito netten voor de ramen. Ik vraag hem hoe ik aan een tweede hands fiets kan komen. Hij weet wel een adresje en op zaterdag morgen rijden we in zijn grote auto (4x4 Drive) naar het industriële gedeelte net iets buiten Lusaka en komen aan bij een bedrijf dat heet Andrew – Kurt. Er staan fietsen voor het bedrijfspand maar als je door de gate het bedrijfsterrein opkomt staan er mobile toiletten en grotere en kleinere vrachtauto’s. Er is ook een loods en als de rolluiken daar open gaan weet ik niet wat ik zie…………. honderden 2de hands fietsen uit ………jawel NL!!! Oud en stoffig dat wel en alle fietsen hebben gebreken. We lopen wat rond en het is grappig want achterop de fietsen zie ik stickes van aller;ei fietsenzaken uit het oosten en zuiden van NL. Ik laat mijn oog vallen op een mooie sportieve stadsfiets die een trapper mist, de remmen doen het niet en er zijn en nog een aantal mankementen. De medewerker zegt dat de fiets 1.500 Kwacha moet kosten (180 euro). Nou dan zijn we snel klaar want dat wil ik niet betalen. De prijs gaat omlaag naar 1.200 Kwacha maar dat is nog veel te veel. Dan wordt de eigenaar gehaald; Andrew!
Andrew is de eigenaar van Andrew-Kurt. Zijn bedrijf heeft als core activiteit de verhuur van mobile toiletten (de Dixies in NL) en verder doet hij industriële reiniging. Naast deze activiteiten handelt hij ook in fietsen (uit NL). Waarom NL? Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw. De vrouw en zijn twee zoons wonen in NL, in Almelo, en zijn zoons zitten op de Saxion Hogeschool in Enschede! Hij is daarom met enige regelmaat in NL zodoende de handel van fietsen vanuit NL naar Zambia.
Hij koopt fietsen op in NL en met containers komen die aan in Lusaka en de fietsen worden dan door zijn medewerkers gerepareerd en verkocht. We praten over allerlei Nederlandse dingen (haring, stroopwafels, fietsen in NL en Zambia, de business, de crisis, studeren, de levenswijze in beide landen etc.) We komen tot overeenstemming. Ik betaal 500 Kwacha (60 euro) en als ik weg ga kan ik de fiets terug verkopen aan hem voor 250 Kwacha. Prima deal, dat doen we. Hij gunt mij volgens mij de fiets en we hebben een leuk contact. Hij komt de fiets na reparatie afleveren bij mij op het werk, bij ZLA. Hij woont daar in de buurt dus kent de omgeving en dat is ook makkelijk voor mij. Het is zaterdag 12 april, 12 uur. Ik heb een (NL) fiets gekocht !!

Over fietsen gesproken in Lusaka. Veel mensen raden me af om te fietsen in Lusaka; het is er druk, auto’s houden geen rekening met fietsers (ook niet met voetgangers trouwens) en er zijn geen fietspaden. Maar ik ken inmiddels de route naar mijn werk en daar hebben ze net wel een apart fiets/loop pad aangelegd en daarbij geeft het me een groter gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid. Als het even kan koop je hier in Lusaka een auto, niet dat dat sneller gaat want het verkeer staat ‘s- morgens en ‘s-avonds altijd vast maar dat heeft meer te maken met status. Lopen en fietsen betekent dat je geen geld hebt voor een auto. Er zijn kleine minibusjes die vaak overvol zitten dus een fiets vind ik toch de beste oplossing.

Lusaka kan je vergelijken met een grote provincie stad in NL. Het centrum is druk en vol maar de stad Lusaka is zeer uitgestrekt, eigenlijk zo groot als de provincie Utrecht en er wonen 2 miljoen mensen.
De stad groeit hard en dat betekent dat er wijken zijn waar twee keer zoveel mensen wonen als dat er voorzieningen zijn. Deze wijken (compounds) zijn overvol en zien er armoedig uit. Adlick, de klusjesman, vertelde me dat ze niet goed weten hoe ze die problematiek moeten oplossen. Veel mensen van het platteland trekken naar de stad; zo’n 50% van de bevolking van de 14 miljoen inwoners woont in de 4 grote steden. Ik heb er nog maar een beperkte kijk op omdat ik me met name in het centrum begeef maar ik hoop er meer van te gaan zien.

De Zambianen zijn zeer vriendelijk. Bijna alle mensen groeten, er wordt veel gelachen en er is een positieve levenshouding. Het geloof en de president (democratie) zijn belangrijk en houden de boel bij elkaar.
Er zijn verschillende geloven, de meerderheid is christelijk (katholiek en protestants),dan het islam (Lusaka heeft een aantal moskeeën) en joden en hindoes zijn in de minderheid maar alles gaat met respect voor elkaar om. Althans zo komt het op mij over.

Je kan ook zien dat het een oude Engelse kolonie is geweest; christendom is het belangrijkste geloof, links rijden, als er niet in Kwacha (lokale geld eenheid) gerekend wordt dan in Engelse ponden, veel Engelse namen en gewoonten (als er een feestdag op zondag valt dan is er op maandag een vrije dag – bank holiday-, thee met melk en veel suiker), iedereen spreekt Engels naast de lokale taal Bemba of Nyanja. Daarnaast zijn er nog 70 dialecten.

Ik heb vorige week nog en culturele les gehad (verlaat onderdeel van het inwerkprogramma) en daar werd verteld dat men in Zambia twee vormen van tijd kent. De tijd die wij kennen met deadlines, tijd is geld mentaliteit, op tijd komen en op tijd beginnen. Daarnaast is er de Zambiaanse manier van tijd en dat betekent dat er genoeg tijd is. Men kent geen verloren tijd. Dan gebeurt het later of het duurt langer. Of als iemand te laat komt dan was er blijkbaar iets belangrijkers; daarmee wordt soepel omgegaan.
Tot nu toe lukt het mij ook om daarin mee om te gaan. Het heeft ook wel wat. En omdat iedereen er zo mee omgaat ervaar ik het al een geleidend iets wat soepel in elkaar overgaat. Op het moment dat je paal en perk gaat stellen dan verdwijnt de wave, de soepelheid en gaat het haperen of valt het stil (gebeurt er niets en ……… wordt er gelachen). The Zambiaan way!

Met de Pasen ben ik met twee andere volunteers naar Livingstone, de Victoria watervallen, geweest. Dat was 7 uur met de bus heen, daarna gelijk de boot op voor een all inclusive (eten en drinken) sunset cruise over de Zambezi rivier. Prachtige zonsondergang en een hele prettige afsluiting van de dag na een lange busreis. Dit soort dingen zijn allemaal best prijzig omdat het allemaal van A tot Z georganiseerd is en meestal all inclusive. Je ziet hier dan ook weinig backpackers die voor weinig willen reizen. Daarvoor is Zambia maar volgens mij ook de andere landen in Afrika gewoon te duur.

De Victoria watervallen heb ik gezien vanaf de Zambiaanse kant en de Zimbabwiaanse kant. Prachtig! Wat een hoeveelheid water en wat een kracht. Er is nu veel water vanwege het seizoen, einde regen seizoen begin winter seizoen en dat geeft een heleboel ‘mist’ en je wordt dan volledig nat. Het goede nieuw is dat je na een paar uur ook weer droog bent. Spectaculair en ook leuk om te zien dat er ook veel Zambianen waren die van de watervallen genoten.

Afgelopen weekend hebben we hier natuurlijk ook ‘Koningsdag’ gevierd. Op een locatie in Lusaka hebben we feest gehad vanaf 19.00 uur ‘s-avonds tot diep in de nacht met veel oranje, lekker eten (braai), veel Heineken (sponsor) en een leuke band uit NL! Alles buiten met heerlijk weer. We hebben het volkslied van Zambia en Nederland gezongen, dat was wel ff een momentje. Het was enorm gezellig, goed georganiseerd en leuk om ook andere NL-ers (naast de VSO volunteers) te leren kennen of opnieuw te ontmoeten.

In het weekend heb ik ook een nieuwe huisgenoot gekregen, Shruti. Een dame uit India die op het Ministerie van Gender (man/vrouw- geslacht) gaat werken. Ze lijkt aardig, zelfstandig en de eerste indrukken zijn positief.

Deze week is opnieuw een korte week want de dag van de arbeid - 1 mei - wordt hier gevierd en is een nationale vrije dag. Wellicht is er gelegenheid om naar het dichtstbijzijnde Nationale Park te gaan; ’the Lower Zambezi’ ten zuiden van Lusaka (bij de grens met Zimbabwe) voor een kanotocht. Ik ben het aan het uitzoeken wat de mogelijkheden zijn en of er andere meewillen.

Het begin van de vierde week begon al goed want op maandagmiddag moest ik naar de immigratiedienst omdat mijn verblijfsvergunning (van 4 weken )zou gaan verlopen. De werkwijze bij de immigratiedienst was wel een belevenis; er gaat nog zoveel met de hand, op papier en met schrifjes. Afhankelijk moest ik het bureau zoeken met de man/vrouw die over de letter T (Troost) gaat. Daar konden ze me niet vinden. Dan moest ik maar naar een kantoor in de stad………... Even doorvragen en dat hoefde dat toch niet maar ik moest wel naar de eerste etage. Daar bleek dat er betaald was voor de permit dus moest ik toch echt naar het centrale afgifte punt van alle permits beneden. Vervolgens konden ze mijn employee permit niet vinden want ik zat niet in de schoenendoos met nieuwe permits met een T (Troost), ook niet in de doos met de V (VSO), ook niet in de doos met de Z (ZLA) maar uiteindelijk wel in de doos met de N (van NGO – Non Govermental Organisation)! Natuurlijk ………ff zoeken maar ………… dan heb je ook wat! Goed nakijken of er geen fouten in staan was het verzoek en inderdaad er stond een fout in dus ik naar de 2de etage einde gang kamer rechts. Daar zat een man met harde muziek en spannende dansclips op de computer, achter een bureau. De fout wordt door hem herstelt door met ‘ type-out’ de regel wit te maken en de juiste tekst erin te zetten. Hij maakte zo’n 50 werkpermits per dag allemaal met de hand en van mensen vanuit alle landen in de wereld. Ja, dan is een foutje zo gemaakt. Met gecorrigeerd werkpermit weer naar beneden voor de finale handelingen; een handtekening, sealen en een stempel. Nog even registeren in het grote schrift en ik ben klaar; het heeft 1,5 uur geduurd maar ik heb mijn employee permit! Een officiële werkvergunning wat ook betekent dat ik onbeperkt kan in- en uit reizen en geen visa nodig heb en lokale tarieven kan betalen (i.p.v. toeristen prijzen bij entree van Nationale Parken etc.).

Mijn handen jeukten bij het zien hoe deze dienst werkt; wat een efficiency verbeteringen (en daarmee kosten en tijd besparingen) kunnen er gerealiseerd worden door stroomlijning van processen en automatisering. Anderzijds was de ervaring veel minder leuk geweest en zouden veel minder mensen een baan hebben. Ook niet onbelangrijk!

Dit zijn mijn eerste ervaringen en indrukken; ik heb het enorm naar mijn zin. Voel me goed, ben gezond en voel me prettig en veilig. Ik heb de energie en veerkracht om allerlei ‘dingetjes’ te regelen en te overkomen.

Ik geniet van de mensen, het weer, de sfeer, mijn fiets, het fietsen naar mijn werk en het leven hier. Het is nog wel beperkt maar so far so good.

Met betrekking tot het werk; het schrijven van een HR Manual is niet zo uitdagend maar deze maand heb ik de eerste draft af en volgende maand is het definitief klaar (denk ik ?!). Het geeft me tijd om de komende maand met mijn leidinggevende naar andere klussen te kijken (inwerk programma, organisatie scan, capacity assesment of een training voor de uitvoerende partners op locatie).

Laat ik eerst zorgen dat ik met de HR Manual een goed stukje werk aflever zodat er vertrouwen ontstaat in mijn persoon en expertise.

Ik heb beslist geen heimwee maar zou jullie, zo nu dan, dingen willen laten zien van het land, de mensen en de belevenissen. Ik hoop dat dit verslag daartoe bijdraagt.

Veel liefs en groet, Margreet